بشنو از نی چون حکایت میکند     از جدایی ها شمایت میکند

کزنیستان تا مرا ببریده اند                در نفیرم مرد وزن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق       تابگویم شرح درد اشتیاق

هرکسی کو دور ماند از اصل خویش   بازجوید روزگاروصل خوبش

من به هر جمعیتی نالان شدم           جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هرکسی از ظن خود شد یار من        از درون من نجست اسرارمن

سرمن از ناله من دور نیست           لیک چشم و گوش را ان نور نیست

تن ز جان و جان زتن مستور نیست   لیک کس را دیده جان دستور نیست

اتشست این بانگ نای و نیست باد     هرکه این اتش ندارد نیست باد

اتش عشق است کاندر نی فتاد         جوشش عشقست کاندرمی فتاد

نی حریف هرکه ازیاری برید         پرده هایش پرده های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی کی دید   همچو نی دساز ومشتاقی که دید

نی حدیث راه پر خون می کند       قصه های عشق مجنون می کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست     مرزبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد        روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست    توبمان ای انک چون تو پاک نیست

هرکه جز ماهی ز ابش سیرشد       هرکی بی روزیست روزش دیر شد

درنیابد حال پخته هیچ خام       پس سخن کوتاه باید والسلام

بندبگسل باش ازاد ای پسر        چندباشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه ای     چندگنجد قسمت یک روزه ای

کوزه ی چشم حریصان پر نشد       تا صدف قانع نشد پر در نشد

هرکه را جامه ز عشقی چاک شد    او ز حرص و عیب کلی پاک شد

شادباش ای عشق خوش سودای ما    ای طبـیب جملـه علتهای مـا

ای دوای نـخوت و نامـوس مـا    ای تو افلاطون و جالینوس ما

جسم خاک از عشق بر افلاک شـد    کوه در رقص امد و چالاک شـد

عـشق جـان طور امـد عاشقــا    طورمست و خر موسی صاعقـــا

با لب دمسازخود گر جفتمی       همچو نی من گفتنیها گفتمی

هرکه او از هم زبانی شدجدا      بی زبان شد گرچه دارد صد نوا

چونک گل رفت و گلستان در گذشت   نشنوی زان پس ز بلبل سرگذشت

جمله معشوقست و عاشق پرده ای    زنده معشوقست و عاشق مرده ای

چون نباشد عشق را پروای او      اوچو مرغی ماند بی پر وای او

من چگونه هوش دارم پیش و پس     چون نباشد نور یارم پیش و پس

عشق خواهد کین سخن بیرون بود    اینه غمازه نبود چون بود

اینت دانی چرا غماز نیست         زانک زنگار از رخش ممتاز نیست

هر نفس آواز عشق می رسد از چپ و راست 

ما بفلك می رويم عزم تماشا كجاست؟ 

ما بفلك بوده ايم يار ملك بوده ايم

باز همانجا رويم جمله كه آن شهر ماست 

خود ز فلك برتريم وز ملك افزون تريم 

زين دو چرا نگذريم؟! منزل ما كبرياست 

گوهر پاک از کجا! عالم خاک از کجا! 

بر چه فرود آمديت؟ بار کنيد اين چه جاست؟ 

بخت جوان يار ما، دادن جان كار ما 

قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست 

از مه او مه شکافت ديدن او بر نتافت 

ماه چنان بخت يافت او که کمينه گداست 

بوی خوش اين نسيم از شكن زلف اوست